İkicik kızlarım! iyi ki varsınız ve iyi ki duygularım ve düşüncelerim Kutup Yıldızına, Kıbrıs akasyalarına ve sizlere dokunup sonra da kalemime çarpıp kağıda dökülüp ne de güzel sözcükler oluşturuyorlar!
20 Aralık 1985, Yirmi yıl önce, bugün ve aynı bugünkü gibi kar yağıyordu. Gugu ve ben dünya evimize girmeye çalışıyorduk, iyiki de o eve girmişiz, zira o evde sizleri buldum ben, Tanrının bana en güzel iki armağanını.
Yaşadığımız sitenin bahçesi bembeyaz, pamuk tarlası gibi, her taraf karlarla kaplı ve bahçede oynayan iki çocukla servis yapan market çıraklarından başka kimse yok, Gökyüzünde, coğrafi olayların en gizemlisi gerçekleşiyor, kar taneleri o en şık ve mağrur halleriyle bir bir bahçemize iniyorlar. Son derece de karalı görünüyorlar ve de yeryüzüne değdikleri yerlerde kalıyorlar. Bambaşka bir dekorasyon sunuyorlar bize, içlerimiz aydınlanıyor. Okullar da tatil mi size. Çilek bu duruma üzülebilir ama Elma için kesinlikle bayram var demektir. Oley! Ben de kızlarımla birlikte evdeyim ve hep birlikte ev ve kar keyfi yapacağız. Tanrım ben iyi ki bu kadar çok ‘ev’ seviyorum. Ve Shirley Mc Laine’e hak veriyorum. Elli yaşında alkolizmle ettiği mücadeleden sonra bir evi olduğunu anlamış ve ‘Dışarda hiçbir şey vardır demiş!