Evliliğimizin sekizinci yılından bu yana, daha doğrusu büyük babanızın, benim Emru amca’mın vefatından sonra, birini kaybetmenin acısı iğne gibi yüreklerimize saplanmıştı ve bize daha doğrusu babanızın ailesine, bu dünyada kimsenin birbirine negatif davranmak gibi bir lüksü olmadığını hatırlatmıştı. Kötülükler unutulmaya yüz tuttu. Fakat insan beyni öyle müthiş bir birleşim ki sen ne kadar unutmaya çalışırsan çalış, üzgünüm memory kısmı için henüz bir silgi icat edilmedi ve kötü anılar yine üzgünüm ki ömür boyu sana göz kırpar dururlar. ‘Emru amca’ dedim çünkü babaanneniz bize yıllar sonra ilk defa yatıya geldiğinde beni hala komşu kızı gibi görmüş olacak ki büyükbabanızdan bana söz ederken ‘ Emru amcan’ yakıştırması yapıyordu. İşte böyle kızlar! Hayat gerçekten kırgınlığa değmez, insanız, hepimiz kırıp döküyoruz, lakin yol yakınken toparlamasını bilmenin faydası var zararı yok diye düşünüyorum. Üstelik affetmek eylemi insan vücudunun tüm organlarına en çok faydası dokunan bir eylem. Bir de üstüne, negatif düşünce negatif enerjiyi, pozitif düşünce pozitif enerjiyi saçıyor etrafa.
Elma’cım! Bu güzel gezegene geleli tam sekiz yıl oldu. Bilemiyorum nasıl algılıyorsun o küçücük beyninle hayatı, dilerim bütün yolların açık olsun, ben gerektiği her an yanında olayım, sen gerektiği kadar dayanıklı ol ve hayatın sular gibi akıp gitsin....seni çok sevdiğimi bildiğini biliyorum. Seni unuttum sanma Çilek’cim! Senin için de aynı şeyler geçerli ama ilave olarak seni bana bir prenses olarak gönderdiği için Tanrı’ ya sonsuz teşekkürler, zira bu zor günlerde benim sana destek olmam gerekirken sen hepimize el uzatıyorsun.....seni seviyorum.